Theater Labs Press
Επί του πιεστηρίου

Τι θα δείτε;

Οίκος αντοχής

Οι επαγγελματικές παραστάσεις των Theater Labs ξεκίνησαν! Την αυλαία ανοίγει ο ” Οίκος Αν(τ)οχης”, μία ξεκαρδιστική κωμωδία του Μπάμπη Αρώνη. Οι παραστάσεις θα είναι κάθε Πέμπτη στις 9:00 στο Life Theater, Ευμολπιδών 13 στον Κεραμεικό, από την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου και για λίγες παραστάσεις. Οι κρατήσεις σας θα πρέπει να γίνονται άμεσα στο 6945665851 ή αν κανονίσετε με την ομάδα σας, μπορείτε να βάζει τις κρατήσεις ο υπεύθυνος στο διοικητικό. Στην παράσταση συμμετέχουν δάσκαλοι των Theater Labs αλλά και μαθητές μας. Οπότε κανείς δεν πρέπει να χάσει αυτή την παράσταση!

Παραστάσεις: 28/11/2019,  5/12/2019,  12/12/2019,  19/12/2019,  26/12/2019 και 2/1/2019

Γιώργος Κιμούλης

Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με το θέατρο και τι σας ώθησε να το κάνετε;

Δεν ήμουν απ’ τα παιδιά που έβλεπαν θέατρο, παρόλο που οι γονείς μου πήγαιναν συχνά. Η σχέση μου με τον αθλητισμό – και πιο συγκεκριμένα με το μπάσκετ – ήταν σχεδόν εμμονική. Δεκατεσσάρων χρονών είχα δει μόνο μία παράσταση στο Εθνικό Θέατρο, τον Πειρασμό του Ξενόπουλου. Τέσσερα χρόνια μετά βρέθηκα, τυχαία πάλι, στο Εθνικό Θέατρο, παρακολουθώντας τον Κάσπαρ του Πήτερ Χάντκε, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου και πρωταγωνιστή τον Νικήτα Τσακίρογλου. Τότε ήταν που…  “μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου”. Θυμάμαι πως είχα πει αμέσως όταν τελείωσε η παράσταση, πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Πρέπει να είδα το έργο αυτό πάνω από δέκα φορές. Δεν ξέρω ακριβώς τι ήταν εκείνο που με ώθησε να πάρω αυτήν την απόφαση. Έχω την εντύπωση πως πρέπει να μ’ εντυπωσίασε η δύναμη της ενέργειας του Νικήτα Τσακίρογλου. Ήταν σαν να είχα βρει τον χώρο, που θα μπορούσα να καταθέσω την ενέργεια που ένιωθα πως είχα μέσα μου και δεν μπορούσα αλλού να το κάνω. Ούτε στον αθλητισμό. Από ‘κει και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Πέρασα από πολλές δραματικές σχολές, λόγω του χαρακτήρα μου. Δύσκολα μπορούσα να ενταχθώ κάπου. Πιστεύω σιγά σιγά με τον χρόνο κατόρθωσα, μη αλλοιώνοντας τα προσωπικά μου στοιχεία, να συνυπάρξω με πολλούς σημαντικούς δασκάλους.

Ποια η γνώμη σας για το ερασιτεχνικό θέατρο και ποια τα οφέλη για τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό;

Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι η πιο σημαντική έκφραση των ανθρώπων, που πιστεύουν πως η συλλογικότητα είναι ο δρόμος να βλέπουν οι άνθρωποι τη ζωή ως έργο τέχνης.  Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, διαφορετική καθημερινότητα, διαφορετικά επαγγέλματα, διαφορετικός τρόπος ζωής, δημιουργούν μαζί θεατρικές παραστάσεις.  Οι άνθρωποι που ασχολούνται ερασιτεχνικά με το θέατρο μας υπενθυμίζουν διαρκώς έννοιες που στην τέχνη μας, αλλά και στην καθημερινή κοινωνική μας ζωή, ξεχνάμε πολλές φορές: αφοσίωση, αυταπάρνηση, συλλογικότητα, ευγένεια, σεβασμός, συντροφικότητα και αλληλεγγύη, χωρίς να υπάρχει ίχνος ατομικής επιδίωξης σταδιοδρομίας ή καριέρας. Αγαπούν το θέατρο και αγαπούν να το κάνουν μαζί.  Πιστεύω πως ο καλός ερασιτέχνης δε θέλει και δεν επιδιώκει να γίνει επαγγελματίας. Σε μία εποχή ακραίου εγωτισμού, όπου το ατομικό έχει διαχωριστεί εντελώς απ’ το συλλογικό και η ευτυχία έχει αντικατασταθεί απ’ την επιτυχία, οι ερασιτέχνες του θεάτρου μας μαθαίνουν πως η ευτυχία βρίσκεται μόνο στο συλλογικό.

Έχετε συμμετάσχει ποτέ στο παρελθόν σε ερασιτεχνική ομάδα; 

Δυστυχώς ποτέ. Προσπαθώ όμως, όσο μπορώ, να διατηρώ τις αξίες ενός ερασιτέχνη.

Γνωρίζετε το έργο και την πορεία των Theater Labs; Ποια η γνώμη σας για εμάς;

Σέβομαι και υποκλίνομαι στην προσπάθειά σας, γιατί αντιμετωπίζετε την τέχνη σας όχι μόνο ως κάτι που έχει να κάνει με τη διάταξη γραμμών, φόρμας, κίνησης ή θεατρινισμών, αλλά με μια μετασχηματιστική διαδικασία. Μετασχηματίζετε κοινότητες! Οι κοινότητες αυτές βασίζονται στα κοινά ενδιαφέροντα και στην ανάγκη για κοινωνικοποίηση. Κι αυτό στις μέρες που ζούμε είναι πάρα πολύ σημαντικό και αναγκαίο.

Ο ηθοποιός στις μέρες μας ποιεί… ήθος; 

Η λέξη ήθος στη λέξη ηθοποιός, έχει σχέση με τον χαρακτήρα, όχι με την ηθική. Αυτό και σημαίνει στα αρχαία ελληνικά. Ηθοποιός σημαίνει: ποιώ χαρακτήρα. Κι αυτό, πιστέψτε με, είναι ό,τι πιο ηθικό υπάρχει. Στη λέξη χαρακτήρας κρύβεται όλο το μυστικό. Η λέξη αυτή βγαίνει απ’ το χαράσσω. Είναι το εργαλείο που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να χαράξει τον χώρο που του έχει μοιραστεί. Στον καθένα μας έχει μοιραστεί ένας τόπος. Τόπος είναι η ζωή μας, όχι χρόνος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ορίσει τον χρόνο. Το ότι αριθμούμε τον χρόνο, δε σημαίνει πως τον ορίζουμε. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε το χρόνο. Η σκέψη του ανθρώπου δεν μπορεί να συλλάβει τον πραγματικό χρόνο.  Ο μοναδικός πραγματικός χρόνος που υπάρχει είναι το “τώρα”. Το παρόν. Με το που τον σκεφτούμε όμως, έχει γίνει ήδη παρελθόν. Άρα η σκέψη του ανθρώπου δεν σκέφτεται τον πραγματικό χρόνο.  Σκέφτεται χρόνους (παρελθοντικούς, μελλοντικούς) που δεν υπάρχουν. Το παρόν δεν μπορεί να το παγώσει και να το σκεφτεί. Αφού λοιπόν δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να κάνει κάτι για να εκτιμήσει και να σεβαστεί τον τόπο που βρίσκεται κάθε στιγμή. Το εργαλείο που χρησιμοποιεί για να ιχνηλατήσει τον χώρο του, λέγεται χαρακτήρας. Με αυτό προχωρά ενδιαφερόμενος με όλο του το είναι για κάθε του βήμα, για κάθε άνθρωπο που συναντά στο κάθε του βήμα. Αυτή είναι κι η αποστολή του ηθοποιού. Και αφού υποκριτική σημαίνει αποκρίνομαι (απ’ το ρήμα αποκρίνομαι βγαίνει η λέξη υποκριτική), το θέατρο μας υπενθυμίζει συνεχώς τη σημασία του διαλόγου με τον Άλλον. Μας μαθαίνει πόσο σημαντικός είναι ο Άλλος. Ένας διαρκής διάλογος είναι το θέατρο. Μία διαρκής ερωτοαπάντηση, που εγκαθιστά τη συλλογικότητα ως την πιο σπουδαία έκφανση του ανθρώπου. Το αν συμβαίνει αυτό στις μέρες μας, δεν ξέρω. Αρκετοί πάντως το προσπαθούν.

Έχει το θέατρο στις μέρες μας ανοδική πορεία; Ο κόσμος βλέπει θεατρικές παραστάσεις; Με ποια κριτήρια θεωρείτε πως τις επιλέγει; 

Το θέατρο πάντα θα είναι το μοναδικό στην πραγματικότητα καταφύγιο, όπου ζωντανοί άνθρωποι θα συναντούν ζωντανούς ανθρώπους. Τα πάντα στην εποχή μας κινούνται στην περίφημη εικονική πραγματικότητα και κανείς δεν βλέπει τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά το είδωλό του. Το θέατρο λοιπόν, έρχεται και σπάει αυτή την συνθήκη. Εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Άρα πάντα θα υπάρχει κόσμος που θα πηγαίνει στο θέατρο.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους μαθητές των Theater Labs;

Να διατηρήσουν τις αρχές που ανέφερα πριν: αφοσίωση, αυταπάρνηση, συλλογικότητα, ευγένεια, σεβασμός, συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Να πιστέψουν στο “μαζί”, όχι στο “χωριστά”. Το θέατρο είναι πληθυντικού αριθμού και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, πως η Τέχνη υπάρχει για να υπενθυμίζει στους ανθρώπους πως πρέπει να βλέπουν τη ζωή ως έργο Τέχνης.

Ποιος «σκότωσε» την… ειλικρίνεια;

Κριτική της Βέρας Κατσιμπάρου από την ομάδα της Γλυφάδας

Ο Haddon Mark αν και είχε «πέσει με τα μούτρα» στην συγγραφή παιδικών εικονογραφημένων βιβλίων είχε πάντα λαχτάρα να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα απευθυνόταν σε μία μεγαλύτερη κλίμακα «ωριμότητας» , στους ενήλικες.

Έτσι έγραψε το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα ;» ,ένα μυθιστόρημα για όλες τις ηλικίες, το οποίο έχει πουλήσει σήμερα πάνω από 1 εκατομμύριο αντίτυπα και σάρωσε κυριολεκτικά τα βραβεία. Αν και ο τίτλος του όπως επίσης και η σύντομη περίληψη του ( Ο Κρίστοφερ Μπουν είναι ένας παράξενος νέος και το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο. Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα.Δεν του αρέσει το κίτρινο και το καφέ, δεν αντέχει να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέμματα.Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό το σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Η αναζήτησή του όμως θα τον παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα, που οδηγούν στη χαμένη από καιρό μητέρα του. Καλείται τώρα να ξεδιαλύνει άλλα μυστήρια, αυτά του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό «Ποιος σκότωσε το σκύλο»….) φαίνεται πως απευθύνονται σε μικρά παιδιά, αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί τίποτα άλλο εκτός από ένα ηθικό δίδαγμα που απευθύνεται αποκλειστικά στους ενήλικες – ένα μήνυμα από τα μάτια ενός αυτιστικού παιδιού προς όλους εσάς τους <μεγάλους >. Και πώς θα μπορούσε να μεταδοθεί αποτελεσματικά αυτό το μήνυμα στο μεγαλύτερο μέρος της μάζας και να την προβληματίσει ; Μέσω της θεατρικής, «ζωντανής» μεταφοράς και διασκευής του βέβαια ,από τον διάσημο θεατρικό συγγραφέα Σάιμον Στίβενς (υπογράφει τη θεατρική διασκευή του πολυβραβευμένου μυθιστορήματος του Μαρκ Χάντον «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;» που κέρδισε 7 βραβεία Ολίβιε, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου το 2013) και με έναν υπερταλαντούχο ηθοποιό όπως τον Γιάννη Νιάρρο.

Πρωταγωνιστής του έργου, λοιπόν, ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού ο Κρίστοφερ ( Γιάννης Νιάρρος). Ο ίδιος λέει ότι έχει κάποια <προβλήματα συμπεριφοράς>, ενώ η κοινωνία τον έχει κατατάξει στους ανθρώπους που παλεύουν με το Σύνδρομο Asperger.Μοναχικός, σε μια κοινωνία που δεν έχει μάθει να αγαπά τη διαφορετικότητα , πασχίζει να λύσει το μυστήριο της δολοφονίας ενός σκύλου που διαπράχτηκε στη γειτονιά του. Όλα τα βλέμματα τόσο της οικογένειας του όσο και της γειτονιάς είναι καρφωμένα πάνω του με αδιακρισία , κάτι το οποίο τον πληγώνει.Ταυτόχρονα όμως με την λύση αυτού του μυστηρίου οδηγείται σε άλλα μονοπάτια και το έργο από μια παιδική ιστορία μυστηρίου μεταβάλλεται σε οικογενειακό δράμα και ψυχογράφημα ,που τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κανένας από τους γύρω του ακόμα και ο ίδιος του ο πατέρας δεν ήταν ειλικρινής μαζί του, ενώ αυτός ήταν ειλικρινής προς όλους.

Ο Γιάννης Νιάρρος ως Κρίστοφερ καθηλώνει ακόμα και τον πιο απαιτητικό θεατή , δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και δεν ξεφεύγει ούτε λεπτό από την <συναισθηματική κατάσταση > του ήρωα του. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το έργο είναι κομμένο και ραμμένο πάνω του . Ο κόσμος οφείλει να παρακολουθήσει την παράσταση μόνο και μόνο για να θαυμάσει τις υποκριτικές ικανότητες αυτού του νεαρού. Οι υπόλοιπου ηθοποιοί κάνανε μια φιλότιμη προσπάθεια αλλά δεν πιστεύω ότι κατάφεραν να ακουμπήσουν τις ευαίσθητες χορδές των ηρώων τους.

Το σκηνικό( σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος)(σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού) αποτελείται μόνο από κάτι λευκούς κύβους που οι ηθοποιοί διαμορφώνουν ανάλογα με τις απαιτήσεις της σκηνής. Αν και αποτελεί ένα έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα καθώς παραπέμπουν στην δομή της σκέψης του Κρίστοφερ που όλα πρέπει να είναι δομημένα και λελογισμένα και υπονοούν την διαδρομή των ηρώων, κουράζουν μετά από κάποιο σημείο τον θεατή.Επιπλέον , το έργο αποτελείται από πολλές εναλλαγές … μετά δηλαδή από το τέλος κάθε σκηνής ( που μπορεί να είναι και 3 λεπτά) κλείνουν τα φώτα , μπαίνει μουσική και πραγματοποιείται ο μετασχηματισμός των κύβων από τους ηθοποιούς . Κάτι τέτοιο κουράζει διότι οι εναλλαγές είναι συχνές ( έγιναν πάνω από 10 φορές σε μικρά χρονικά διαστήματα) και η μεταφορά στην επόμενη σκηνή κάθε φορά δεν είναι εύκολα κατανοητή ως προς το περιεχόμενο.

Επιπλέον η μουσική επένδυση από τον Σταύρο Γασπαράτο αποτελεί την καλύτερη επιλογή ,καθώς οι συγκεκριμένοι ήχοι σε κάθε εναλλαγή της σκηνής αποδίδουν ένταση και αγωνία στην ατμόσφαιρα , ότι δηλαδή χρειάζεται για ένα έργο μυστηρίου.

Παρ’όλες τις σκηνοθετικές αστοχίες της παράστασης το έργο κερδίζει τον θεατή . Γιατί έχει καταφέρει να τον κάνει να δει τον κόσμο αλλιώς. Μέσα από τα μάτια ενός διαφορετικού παιδιού, που ξαφνιάζεται με το ξάφνιασμα του, που χαίρεται με τη χαρά του.

Το «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα; » στο θέατρο Τζένη Καρέζη είναι μια παράσταση για όλους μας.

*Έχει παιχτεί σε πολλές χώρες, ανάμεσά τους στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στο Μεξικό, στην Κορέα, στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία, στο Βέλγιο, στο Ισραήλ, στην Ελλάδα κτλ .

Κοινωνικό Έργο
Διάρκεια: 120′
Πέμ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Κυρ., Τετ. 7 μ.μ.
Τιμή : € 20-12. Ισχύουν ειδικές τιμές.

Μαρουσώ Γεωργοπούλου

Αποφασίσαμε να έχουμε την πρώτη συνέντευξη από εσάς, λόγω του διπλού σας ρόλου – Διευθύντρια των Theater Labs και δασκάλα – και να σας γνωρίσουμε καλύτερα. Πριν ξεκινήσουμε τις ερωτήσεις, πείτε μας κάποια πράγματα για τον εαυτό σας.

Γεννήθηκα στην Αθήνα μια ανοιξιάτικη μέρα. Από το σχολείο θυμάμαι τον εαυτό μου ως ένα πολύ ντροπαλό παιδί, που όμως δε δίσταζε να παίρνει μέρος σε όλες τις γιορτές και τις χορωδίες. Ως φυσικό επακόλουθο ήρθαν οι σπουδές στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και παράλληλα στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τη μια νηπιαγωγός, να διαβάζεις όλους τους σημαντικούς παιδαγωγούς και από την άλλη να εντυπωσιάζεσαι με την παγκόσμια δραματουργία. Τελικά κατάφερα να τα συνδυάσω μετά από δέκα χρόνια και ολοκλήρωσα με επιτυχία και βαθμό «Άριστα» τις μεταπτυχιακές σπουδές μου, στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Αθήνας (Τομέας ανθρωπιστικών σπουδών, κατεύθυνση «Θέατρο και εκπαίδευση»). Θέμα διπλωματικής εργασίας: «Υποκριτικοί κώδικες στο Αρχαίο Δράμα- Η σχολή του θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και η σχολή του Εθνικού Θεάτρου».

Από το 2002 εργάζομαι συστηματικά στο θέατρο ως ηθοποιός σε παραστάσεις κεντρικών αθηναϊκών σκηνών που απευθύνονται σε ενήλικες αλλά και σε παραστάσεις θεάτρου για παιδιά. Μεγάλη ευλογία να έχεις συνεργαστεί με καταξιωμένα ονόματα του χώρου και να μιλάς γι’ αυτές τις συνεργασίες με νοσταλγία και χαρά. Παράλληλα ξεκίνησα και τη διδασκαλία θεατρικού παιχνιδιού και δραματοποίησης σε ομάδες παιδιών προσχολικής ηλικίας, Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου, καθώς και σε ομάδες ενηλίκων και είχα τη θεατρική επιμέλεια και τη σκηνοθεσία όλων των παραστάσεων.

Από το 2011-2017 εργάστηκα ως εκπαιδευτικός σε δημόσια ΙΕΚ και ΙΕΚ ΟΑΕΔ με την ειδικότητα της Νηπιαγωγού αλλά και της ηθοποιού.

Έχω ασχοληθεί με το κουκλοθέατρο, το θέατρο σκιών και το μαύρο θέατρο και είμαι βοηθός αναπληρώτριας καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ).

Στην τηλεόραση έχω συμμετάσχει στα σίριαλ: «Τρεις Χήρες», «7 Θανάσιμες Πεθερές» και «Μαρία η άσχημη».

Επίσης, έχω κάνει μεταγλωτίσεις και ραδιοφωνικά σπικάζ διαφημίσεων για λογαριασμό γνωστών εταιρειών.

Το 2009 γνώρισα τον Μπάμπη (Αρώνη) και το 2012 παντρευτήκαμε! Το 2013 ήρθε για να συμπληρώσει την οικογένειά μας ο Μιχάλης μας! Από τότε υπογράφουμε Μ3!

Και τώρα οι ερωτήσεις των ομάδων μας:

Βύρωνας: Ποια ήταν η πρώτη σας επαγγελματική παράσταση και πως νιώσατε για πρώτη φορά επάνω στη σκηνή.

Η πρώτη φορά που ανέβηκα επαγγελματικά στη σκηνή ήταν το 2002 στο θέατρο «Αερόπλοιο» στην παράσταση για παιδιά «Ο Τρομερός Ήρωας Θησέας» σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή. Ήταν μια παράσταση μιας ώρας που έπαιζα όλους τους ρόλους και είχα για «συμπρωταγωνιστές» μου μεγαλόσωμες  κούκλες του ενός μέτρου. Τα παιδιά έρχονταν σε επαφή με τη μυθολογία και την ιστορία του Θησέα, μέσα από το θέατρο και την αλληλεπίδραση. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Άγχος και αγωνία να μπορέσω να αντεπεξέλθω στο πρώτο μου επαγγελματικό βήμα αλλά και μεγάλη χαρά και ικανοποίηση που πραγματοποίησα το όνειρό μου. Θεωρώ, βέβαια, ότι τα ίδια συναισθήματα έχω ακόμα όταν ανεβαίνω στη σκηνή κι ας έχουν περάσει 17 χρόνια!

Κηφισιά Α’: Με ποιόν από τους ρόλους που έχετε παίξει ταυτιστήκατε περισσότερο και γιατί.

Νομίζω ότι δύσκολα μπορώ να ταυτιστώ με έναν ρόλο. Με εξιτάρει το γεγονός ότι μπαίνω στη διαδικασία να «αλλάξω», να μην είμαι εγώ, οπότε προσπαθώ να βρω  στοιχεία του ρόλου που δεν έχω εγώ, έτσι ώστε να βρω ενδιαφέρον στο ρόλο. Αν, βέβαια, έπρεπε να σας πω ένα ρόλο που ένιωθα πιο κοντά, ήταν της Παραμάνας στο έργο για παιδιά «Ρωμαίος και Ιουλιέτα… σαν το σκύλο με τη γάτα» του Γιάννη Καλατζόπουλου. Ήταν πιο κοντά σε μένα, λόγω μητρότητας και της τρυφερότητας που εξέπεμπε. Θεωρώ ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι για τον συγκεκριμένο ρόλο προτάθηκα για το βραβείο καλύτερης ερμηνείας  σε παράσταση για παιδιά.

Πειραιάς Α’: Ποιος είναι ο ρόλος που σας δυσκόλεψε περισσότερο στην προσέγγισή του και γιατί. Ποιες ήταν τελικά οι διαδρομές που σε βοήθησαν στο να τον προσεγγίσεις;

Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή την ερώτηση. Ναι, λοιπόν, υπάρχει ένας ρόλος που δυσκολεύτηκα περισσότερο. Ως γυναίκα αλλά και ως μητέρα. Η «Λήδεια» από το έργο «Θάλαμος 7» του Μπάμπη Αρώνη. Πέρασα πολλά στάδια μέχρι να μπω στη διαδικασία να δουλέψω αυτόν τον ρόλο. Πρώτα ήρθε το στάδιο της άρνησης γιατί δυσκολευόμουν να μπω στη ψυχολογία μιας νέας γυναίκας που θα έκανε κακό στο παιδί της και να προσπαθήσω να την κατανοήσω. «Κλώτσαγα» ως νέα μαμά και αρνιόμουν να πιστέψω ότι μια μητέρα θα μπορούσε να βλάψει, έστω μια τρίχα από το κεφάλι του παιδιού της, πόσο μάλλον να το δολοφονήσει. Έπρεπε να τη δικαιολογήσω μέσα μου και να καταλάβω τους λόγους που το έκανε για να μπορέσω να την υποδυθώ. Μέχρι να φτάσω να αγαπήσω τη «Λήδεια» και να προσπαθήσω να μπω στη θέση της, πέρασα αρκετές δύσκολες μέρες. Μπερδεμένα συναισθήματα, δύσκολες πρόβες, αλλά τελικά την κατανόησα.  Το μυστικό ήταν να μπορέσω να τη συγχωρήσω. Όταν το έκανα, όλα κύλησαν πιο ομαλά.

Αγία Παρασκευή: Πόσο επηρεάζει το επάγγελμα του ηθοποιού την καθημερινότητα μιας γυναίκας που έχει επίσης το ρόλο της μητέρας και της συζύγου στην προσωπική της ζωή;

Η αλήθεια είναι ότι το να είσαι ηθοποιός και σύζυγος δεν είναι τόσο δύσκολο. Πόσο μάλλον όταν συνεργάζεσαι με το έτερον ήμισυ! Το δύσκολο είναι όταν γίνεσαι μητέρα. Η καθημερινότητα μιας γυναίκας-ηθοποιού είναι τελείως διαφορετική από μια γυναίκα που μπορεί να εργάζεται σε ένα γραφείο. Δύσκολα ωράρια, πολλές ώρες εκτός σπιτιού και το παιδί θα πρέπει να καταλαβαίνει μεγαλώνοντας ότι οι γονείς του κάνουν μια διαφορετική δουλειά από τους περισσότερους γονείς. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να περνάω πολύτιμο χρόνο με το παιδί, το ίδιο και ο μπαμπάς μας. Νομίζω ότι αυτό έχει σημασία. Και το παιδί μεγαλώνοντας καταλαβαίνει και κατανοεί.

Αιγάλεω Α’:  Υπήρξε κάποια στιγμή στην ζωή σου που σκέφτηκες να παρατήσεις τον χώρο του θεάτρου;

Η απάντηση είναι πανεύκολη και κατηγορηματική. Δεν το σκέφτηκα ποτέ! Το θέατρο είναι κομμάτι της ζωής μου και δεν θα μπορούσα να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς το θέατρο!

Αιγάλεω Β’: Τι σας γέννησε την επιθυμία για την υποκριτική; Ποιο κοινό θεωρείτε πιο απαιτητικό σε μια παράσταση;

Δύο ερωτήσεις σε μία! Ωραία, λοιπόν, θα ξεκινήσω με την πρώτη ερώτηση.

Νομίζω ότι την επιθυμία μου για την υποκριτική, μου τη γέννησε η ανάγκη να μεταμορφώνομαι και να ζω διαφορετικές ζωές. Ως πολύ ντροπαλό παιδί ένιωθα ότι μέσα από τους ρόλους μπορώ να διώξω τη ντροπή μου και να νιώσω πιο άνετα. Το θέατρο σε κάνει να γνωρίζεις χαρακτήρες που, ίσως, να μη γνωρίσεις ποτέ στη ζωή σου.

Πάμε τώρα στη δεύτερη ερώτηση: Θεωρώ ότι ο σωστός και ο έντιμος ηθοποιός πρέπει να θεωρεί απαιτητικό το κάθε κοινό. Οι θεατές έχουν την απαίτηση να δουν μια καλή παράσταση, πληρώνοντας ένα αντίτιμο εισιτηρίου και εμείς οι ηθοποιοί είμαστε υποχρεωμένοι να τους ικανοποιήσουμε. Πρέπει να σεβόμαστε το κοινό για να μας σεβαστεί και εκείνο.

Πειραιάς Γ’: Ποιο είναι το δυνατότερο συναίσθημα που βίωσες ως ηθοποιός; Της διδασκαλίας ή της ερμηνείας και γιατί;

Νομίζω ότι είναι δυο διαφορετικά συναισθήματα που δεν μπορώ να πω ποιο είναι το δυνατότερο. Όταν παίζω σε μια παράσταση και έρχεται το χειροκρότημα του κοινού, νιώθω πλήρης και τυχερή που έχω καταφέρει να κάνω το χόμπυ μου επάγγελμα. Όταν μια παράσταση που έχω σκηνοθετήσει με ερασιτέχνες, παίρνει καταπληκτικές κριτικές και εγώ η ίδια πιστεύω ότι η ομάδα μου δούλεψε σκληρά και τα κατάφερε, νιώθω περήφανη γι’ αυτά τα παιδιά και τυχερή που είμαι δασκάλα τους. Οπότε μπορούμε να πούμε ότι, είτε ως ηθοποιός είτε ως δασκάλα, νιώθω τυχερή που κάνω αυτή τη δουλειά!

Αθήνα Α’: Ένας μεγάλος έρωτας σε έχει κάνει να αναγνωρίσεις κομμάτια σου παντελώς άγνωστα και ποια είναι αυτά, αν δε γινόμαστε αδιάκριτοι;

Πολύ προσωπική ερώτηση… αλλά θα απαντήσω διπλωματικά! Πάντα οι μεγάλοι έρωτες σε κάνουν να γνωρίσεις κρυμμένες πτυχές του εαυτού σου. Το θέμα είναι να το παραδεχτείς.  Εγώ, λοιπόν, το παραδέχομαι! Ο μεγάλος μου έρωτας που κατέληξε σε γάμο, με οδήγησε περισσότερο στην αυτογνωσία αλλά και στο να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου. Εδώ θα σταματήσω!

Κηφισιά Β’: Τι νομίζεις πως θα έχανες και τι θα κέρδιζες αν υποθετικά θα έπρεπε να σταματήσεις πλήρως την ενασχόλησή σου με το θέατρο ολικά (δηλαδή ως  δασκάλα/ηθοποιός/θεατής);

Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να σκεφτώ ότι μπορεί να υπάρξει μια τέτοια στιγμή. Η ζωή μου είναι δεμένη με το θέατρο και δε νομίζω ότι θα κέρδιζα τίποτα. Μόνο θα έχανα!

Αθήνα Β’: Πότε και πως γεννήθηκε η ιδέα για την δημιουργία των Theater Labs και ποιος ήταν ο νονός;

Εγώ και ο Μπάμπης (Αρώνης) αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε τις δικές μας ομάδες. Ως ένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε στο θέατρο και είχαμε ήδη κάνει τις δικές μας παραγωγές, θέλαμε να προχωρήσουμε και στον τομέα της διδασκαλίας. Ως δάσκαλοι σε δραματικές σχολές και άλλες ομάδες, είχαμε πολλά παιδιά που θα μας ακολουθούσαν στο νέο μας εγχείρημα. Ο Μπάμπης, ως πιο τολμηρός, πήρε την απόφαση και ενήργησε αρκετά γρήγορα, έτσι ώστε να μην προλάβω να αντιδράσω. Το όνομα ήρθε από τον Μπάμπη, που όντας πιο αποφασισμένος, τα είχε προαποφασίσει όλα!

Γλυφάδα: Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία και ποια η μεγαλύτερη απόλαυση μιας δασκάλας των Theater Labs;

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη δυσκολία στη διδασκαλία γενικότερα είναι να μπορέσεις να συντονίσεις ενήλικες με διαφορετικές προσωπικότητες και να τους ενώσεις όλους σε ένα κοινό στόχο. Εμείς στα Theater Labs έχουμε ως μότο ότι το θέατρο είναι για όλους, οπότε δεν είμαστε αφοριστικοί με κανέναν. Ο δάσκαλος των Theater Labs πρέπει να καταφέρει να κάνει την ομάδα «οικογένεια»!

Τώρα σχετικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης: Η μεγαλύτερη απόλαυση μιας δασκάλας είναι να βλέπει την ομάδα της να προοδεύει αλλά το σημαντικότερο να λειτουργούν ως ένα στην παράσταση. Να μπορούν να αφήνουν στην άκρη τυχόν κόντρες και βεντετισμούς και να τους νοιάζει το κοινό καλό της παράστασης. Εκεί εγώ ως δασκάλα, βλέποντας τη συλλογικότητα να λειτουργεί και την παράσταση να κυλάει ομαλά, νιώθω περήφανη και τυχερή γι’ αυτή την ομάδα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απόλαυση.

Μοναστηράκι: Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το ερασιτεχνικό θέατρο και τι θέλετε να προσφέρετε μέσω των Theater Labs στους ερασιτέχνες.

Με τη διδασκαλία των ερασιτεχνών ασχολούμαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι ερασιτέχνες έχουν μια μοναδική ικανότητα να τους αγαπήσεις αμέσως, γιατί εκπέμπουν μια αγνότητα σχετικά με το θέατρο και μια «παρθενική» άγνοια των πραγμάτων. Γι’ αυτό και αγαπώ τόσο πολύ τη διδασκαλία. Είναι σαν να ζωγραφίζεις πάνω σε λευκό καμβά.

Στα Theater Labs έχουμε καταφέρει να προσφέρουμε στους μαθητές μας γνώσεις

υποκριτικής, ορθοφωνίας, θεατρικού παιχνιδιού, κινησιολογίας και άλλων τομέων αλλά το σημαντικότερο είναι να νιώσουν ότι  το θέατρο έχει μια βαρύτητα και μια ουσία, που σου επιτρέπει να αλληλεπιδράσεις με το κοινό και να δεχθείς τα δικά του συναισθήματα. Στα Theater Labs θέλουμε οι ερασιτέχνες μας να παρουσιάζουν μια άκρως επαγγελματική παράσταση. Αυτό, θεωρώ, τα λέει όλα.

Πειραιάς Β’: Έχετε θυσιάσει κάτι στη ζωή σας για την τέχνη του θεάτρου; Τι είναι αυτό που θα αγαπήσει ο κόσμος στα Theater Labs;

Αν μπορώ να πω ότι κάτι θυσίασα με την ενασχόλησή μου με το θέατρο, είναι κάποιες οικογενειακές στιγμές . Όμως, μπορώ να τις αναπληρώσω στην πορείατης ζωής μου με αρκετό πολύτιμο χρόνο με την οικογένειά μου.  Ακόμα και ο γιος μου, που είναι 6 χρονών, ξέρει πολύ καλά τι δουλειά κάνει η μαμά του και το έχει δεχθεί.

Τώρα πάμε στη δεύτερη ερώτηση. Τα Theater Labs έχουν καταφέρει μέσα σε πέντε χρόνια να έχουν μια τεράστια απήχηση στο Αθηναϊκό κοινό και να αυξάνεται η μεγάλη μας «οικογένεια».  Θεωρώ ότι σε μας βρίσκουν τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό που μας διακρίνει, καθώς και ότι είμαστε «ανοιχτοί» σε όλον τον κόσμο. Δεν βάζουμε περιορισμούς και δεν αφορίζουμε κανέναν! Εξάλλου, είπαμε το μότο μας είναι ότι «Το θέατρο είναι για όλους».

Χαϊδάρι: Όταν σκηνοθετείτε ένα έργο, τι είναι πιο σημαντικό ή πιο σημαντικά, στα οποία ζητάτε να μείνουν πιστοί οι ηθοποιοί σας;

Ζητάω να μείνουν πιστοί στον αρχικό στόχο: ότι θέατρο κάνουμε για τη ψυχή μας! Να μη χάσουν την αθωότητα και την αγνότητα της πρώτης μέρας αλλά να καταφέρουν να σταθούν με αξιοπρέπεια πάνω στη σκηνή και να νιώσουν την αλληλεπίδραση με το κοινό. Να παραμείνουν ομάδα και κατά τη διάρκεια της παράστασης και να απολαύσουν κάθε στιγμή της. Να μην παρεκκλίνουν από τις σκηνοθετικές οδηγίες μου και να μην επηρεαστούν από συγγενικά πρόσωπα στο κοινό. Το άγχος δεν πρέπει να τους καταβάλει αλλά να το χρησιμοποιήσουν δημιουργικά. Και φυσικά, αν μείνουν πιστοί σε όλα αυτά, μετά το τέλος της παράστασης θα νιώσουν να τους πλημμυρίζουν χιλιάδες συναισθήματα!

Νέα Ιωνία: Θεωρείς ότι πέτυχες λιγότερα η περισσότερα από όσα είχες βάλει ως στόχο ξεκινώντας; Υπήρξαν δύσκολες στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;

Ο αρχικός μου στόχος όταν τελείωσα τη σχολή, ήταν διπλός: να καταφέρω να συμμετέχω σε θεατρικές δουλειές που δε θα ντρέπομαι να το πω και να μην λέω ναι μόνο για τα χρήματα. Θεωρώ ότι τα κατάφερα και τα δύο. Ευτυχώς, όλες μου οι συνεργασίες (θέατρο και τηλεόραση), ήταν σημαντικές και έμαθα πολλά πράγματα. Δεν παρέκκλινα από τον αρχικό μου στόχο και είπα πολλές φορές «όχι». Άλλωστε, όπως λέει και ο άντρας μου, από τα «όχι» γίνεσαι γνωστή και όχι από τα «ναι»! Εγώ δεν ξέρω αν έγινα γνωστή, άλλωστε δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά τουλάχιστον είμαι περήφανη για τη θεατρική μου πορεία.

Δύσκολες στιγμές υπήρξαν πολλές.  Ποια δουλειά δεν έχει δύσκολες στιγμές; Όμως, χρειάζεται γερό στομάχι και πείσμα για να συνεχίσεις. Κι εγώ, ούτε για μια στιγμή, παρόλο τις δυσκολίες, δε σκέφτηκα να τα παρατήσω.  Αν κάτι το αγαπάς πολύ, δεν το εγκαταλείπεις ποτέ!

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνατε να είμαι η πρώτη που θα ξεκινήσει ένα κύκλο συνεντεύξεων, που θα αφορούν τους δασκάλους των Theater Labs.

Για τέλος θα θέλαμε να μας πείτε μία ευχή/συμβουλή για όλους τους μαθητές των Theater Labs.

Αυτό που έχω να τους πω είναι να ακολουθούν τα όνειρά τους και να απολαμβάνουν κάθε στιγμή που βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Στα Theater Labs έχουν βρει μια μεγάλη θεατρική οικογένεια που θα στέκεται δίπλα τους σε κάθε βήμα και θα τους βοηθάει στη θεατρική τους εξέλιξη και όχι μόνο.

Εύχομαι καλές γιορτές  με υγεία, αγάπη και πολλά χαμόγελα. Το 2020 να είναι μια άκρως δημιουργική χρονιά για όλους μας!

Γιώργος Φερμελετζής

Πότε αποφάσισες πως θες να ασχοληθείς με το θέατρο και γιατί ;

Ξεκίνησα το 1998 με θεατρικό παιχνίδι κι ακολούθησαν σπουδές σε ωδείο, μαθήματα φωνητικής και Carl Orff. Τότε κατάλαβα πως ο χώρος αυτός, των τεχνών, με προσελκύει και με μαγεύει! Παρόλο που οι ενασχολήσεις και οι σπουδές μου ανήκαν σε άλλο πεδίο, το μικρόβιο της τέχνης είχε ήδη ριζώσει βαθιά μέσα μου.

Τι έχεις κερδίσει από την ενασχόληση σου με το θέατρο και τί έχεις χάσει;

Σίγουρα δεν έχω χάσει αλλά μόνο κερδίσει! Μέσα από τη μελέτη των θεατρικών έργων, ξετυλίγοντας τους ρόλους των ηρώων, ανακαλύπτεις όλο και περισσότερο τον εαυτό σου. Κι αυτό είναι τεράστιο κέρδος. Φυσικά δεν θα παραλείψω να αναφερθώ στις φιλίες αλλά και στις δυνατές σχέσεις που δημιουργούνται με τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι το σανίδι.

Ποιές ή ποιά φράση από έργο που έχεις παίξει έμεινε/ναν μέσα σου και πώς σε επηρέασε/σαν;

Η φράση που με στιγμάτισε και με επανακαθόρισε, ανήκει στον Θόρντον Ουάιλντερ, από το εξαιρετικό έργο του η Μικρή μας Πόλη: «πρέπει ν’ αγαπάς τη ζωή, για να’ χεις ζωή. Και πρέπει να’ χεις μέσα σου ζωή για να αγαπήσεις τη ζωή… Είναι αυτό που λένε “φαύλος κύκλος”». Μπορώ να πω πως, κάθε φράση, κάθε ατάκα αυτού του έργου με αντιπροσωπεύει και με ενδυναμώνει. Ανατρέχω στο βιβλίο αυτό όταν διανύω φορτωμένες από υποχρεώσεις περιόδους, λειτουργεί αγχολυτικά για μένα.

Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω τί θα άλλαζες στη ζωή σου ;

Θα ήθελα να είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι νωρίτερα με το θέατρο. Θα άλλαζα δηλαδή τις προτεραιότητές μου ώστε να δώσω περισσότερο χώρο για το θέατρο.

Θα πρότεινες σε κάποιον να ασχοληθεί με το ερασιτεχνικό θέατρο και γιατί;

Φυσικά, ασυζητητί! Οι τέχνες είναι απελευθέρωση, το θέατρο η μεγαλύτερη!

Ο Γιώργος Φερμελετζής είναι διευθυντής δημιουργικού της ArtsPR, Creative Director του diastixo.gr, Graphics Photo Raytracer, Web Designer, Developer & SEO Expert και  ασχολείται με τη γραφιστική, την κατασκευή και συντήρηση ιστοσελίδων και τη δικτύωση ιδιωτών και εταιρειών σε social media και SEO.. Απέκτησε πτυχίο στον σχεδιασμό δόμησης και την αρχιτεκτονική το 2000 και συνέχισε τις σπουδές του το 2004 στον αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό φωτορεαλισμό, ενώ πραγματοποίησε επίσης μουσικές και θεατρικές σπουδές.
Ο Γιώργος είναι στις ομάδες των Theater Labs Πειραιάς Α & Νέα Ιωνία με δάσκαλο τον Νίκο Σταματόπουλο.

Η ζωή μας ένα θέατρο
της Δήμητρας Καραγιάννη από την ομάδα του Βύρωνα

Κάποιοι το αποκαλούν διασκέδαση, κάποιοι άλλοι χάσιμο χρόνου ή απλά ένα περιττό δημιούργημα στις ζωές μας. Είναι όμως και κάποιοι που το αποκαλούν μαγεία. Που δεν τους νοιάζει να εκτεθούν και να τσαλακωθούν, να επιμείνουν και να υπομένουν το κάθε τι προκειμένου να ζήσουν τη μαγεία τους. Γιατί γι’ αυτούς το θέατρο είναι αγάπη, είναι ταξίδι, είναι ζωή. Και εγώ ανήκω μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους. Αν με ρωτήσεις τι αγαπώ περισσότερο θα σου απαντήσω το θέατρο. Αν με ρωτήσεις τι κάνω τον ελεύθερο χρόνο μου θα σου πω διαβάζω έργα και παίζω μονολόγους μπροστά σ’ έναν καθρέφτη. Βασικά αυτό μπορεί και να μην στο έλεγα γιατί θα με κοίταζες λίγο περίεργα! Αν όμως με ρωτούσες τι σκέφτομαι όταν τα μάτια μου κλείνω θα σου απαντούσα μία σκηνή. Δεν με νοιάζει μικρή, μεγάλη, με αντικείμενα ή άδεια.. αυτό που με νοιάζει είναι το συναίσθημα. Είναι αυτό το χτυποκάρδι που νιώθεις κάθε φορά που βρίσκεσαι εκεί πάνω σαν να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά, είναι το πείσμα και η υπομονή να καταλάβεις τον ρόλο και να παίξεις αυτόν με τιμή και σεβασμό. Είναι εκείνη η ανυπομονησία αλλά και η ικανοποίηση όταν ακούς το χειροκρότημα του κόσμου. Αυτή είναι η δική σου ανταμοιβή. Αυτός είναι ο δικός σου κόσμος. Ένας κόσμος που λίγοι μπορούν να καταλάβουν…

Συχνά θ’ ακούσεις να σου πλασάρουν ως τέχνη το ακριβό και όχι το ποιοτικό, την γύμνια και όχι την ουσία, το πρόστυχο, το ανήθικο και ένα κακό μοντέλο της σύγχρονης εποχής εξευτελίζοντας και παρερμηνεύοντας την αληθινή τέχνη. Δεν θα επεκταθώ όμως στο κομμάτι της αγοραπωλησίας και του θεαθήναι. Γιατί το «θέατρο» δεν θέλει όλα αυτά. Σπείρε αγάπη και θα θερίσεις λουλούδια κι αν δεν θερίσεις λουλούδια θα ξέρεις ότι θα έχεις δώσει αγάπη..

Είναι αλήθεια πως ο καθένας από εμάς, όντας διαφορετικός, αντιλαμβάνεται και βλέπει την τέχνη από άλλη σκοπιά. Κάποιοι πάνε στο θέατρο γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, κάποιοι για να προβληματιστούν και κάποιοι άλλοι για να διασκεδάσουν. Όπως και να έχει η τέχνη είναι για να μοιράζεται. Πρέπει να προβληματίζει, να μαγνητίζει και ν ανοίγει ορίζοντες. Η τέχνη είναι δημιούργημα, είναι πλάση και μόρφωση. Αρκεί να έχεις το μυαλό σου και την καρδιά σου ανοιχτά για να την κατανοήσεις.

Αγαπώ το θέατρο γιατί μου δίνει ζωή και ενέργεια. Εσένα μπορεί να μην σου αρέσει ή να σου περνάει αδιάφορο. Βρες αυτό που αγαπάς, αυτό που σε γεμίζει και σε χαροποιεί και just do it!!!

Να σου πω ένα μυστικό;;;

Είναι φορές που με τρομάζει ο χρόνος. Νιώθω πως η ζωή μου τρέχει και μαζί με αυτήν τρέχω και εγώ για να προλάβω. Όμως τον χρόνο δεν θα τον φτάσεις ποτέ! Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να δώσεις αξία στις στιγμές σου και να μην τα παρατάς!!! Σκέψου πως η ζωή είναι σαν το θέατρο. Ανεβαίνεις στην σκηνή, παίζεις τον ρόλο σου και κάποια στιγμή η παράσταση τελειώνει και η αυλαία κλείνει. Δεν έχεις περιθώριο για πρόβα generale. Δώσε τον καλύτερο σου εαυτό και φρόντισε να είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής της παράστασης-ζωής σου.

2016

[Τα “Σκυλιά του πολέμου” στο Θέατρο Άνεσις]

Κληρονόμοι

Θεατρική σεζόν 2015 – 2016: Η ομάδα των Theater Labs «Τα σκυλιά του πολέμου» ανεβάζουν το έργο του Μπάμπη Αρώνη «Οι Κληρονόμοι». Τη σκηνοθεσία έκανε η Μαρουσώ Γεωργοπούλου και το έργο ανέβηκε στο θέατρο Άνεσις Η επιτυχία της συγκεκριμένης σκηνής που βλέπετε στη φωτογραφία κινδύνεψε με πάρα πολλούς τρόπους. Στα κατασκότεινα παρασκήνια του θεάτρου η κυρία Μπαμπινιώτη (πρόκειται για τη Χρύσα Μπιθούλκα, τη μόνη που φορά γυαλιά, σύμβολο της ακαδημαϊκής της προέλευσης) μπουρδουκλώθηκε, λίγο πριν βγει στη σκηνή, και τα γυαλιά της μπήκαν στο μάτι της Κίτσας Κουλαντώνη (η Μαρία Αντωνάκη ως βλάχα μέλος κάποιου αμφίβολου Fight Club, όπως βλέπετε από την περιβολή της), της οποίας βγήκε το τσεμπέρι και αναγκάστηκε να παίζει με κλειστό το ένα μάτι. Ευτυχώς το στρατιωτικό πηλήκιο βοήθησε την κατάσταση. Στη συνέχεια η αλήθεια είναι, κινδύνεψε ολόκληρη η παράσταση, μια και η κυρία στρατηγού (το τρίτο πολυβόλο, με το εμπριμέ πουκαμισάκι – η Μαίρη Ράπτη) σκόνταψε και παραλίγο να γκρεμίσει όλο το σύστημα προβολέων πριν βγει στη σκηνή.

Αλίμονο: η ζωή των ηθοποιών είναι πολύ δύσκολη. Πόσα δεν ξέρει ο δόλιος θεατής για όσα διαδραματίζονται στα καμαρίνια!