Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Όταν η Μάρα επισκέπτεται ένα ιατρείο, το οποίο ειδικεύεται στο να βοηθάει τους ασθενείς να ξεπερνάνε τραυματικές εμπειρίες, για να μπορούν να τις αντιμετωπίσουν, δεν μπορεί να φανταστεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ο άντρας που αναλαμβάνει να ξυπνήσει τις τραυματικές εμπειρίες της φίλης της μέσα της για να τις λυτρώσει και τις δυο, μοιάζει ξαφνικά σαν να μην είχε αυτό το σκοπό αλλά σαν να της έχει στήσει μια σατανική παγίδα ώστε να την εξοντώσει. Φταίει το γεγονός πως ή ίδια από την αρχή φοβόταν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί; Πως ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε αν και του παρέδωσε τα κλειδιά του σπιτιού; Ή μήπως φταίει στην πραγματικότητα το γεγονός πως αυτήν την τραυματική εμπειρία ήθελε όντως να την ζήσει, πως ένοιωθε ότι είναι το κρίσιμο γεγονός που την χωρίζει από την φίλη της, πως είναι ακόμα χειρότερα το έπαθλο το οποίο η φίλη της κέρδισε από τη ζωή, ενώ αυτή κοιμόταν; Και πως αλλάζει ξαφνικά η θέαση της ύπαρξής μας όταν από θύματα γινόμαστε θύτες; Η Μάρα παγιδεύει τον εισβολέα κι είναι έτοιμη να του κάνει ακριβώς ότι αυτός σκόπευε να κάνει σ’ αυτήν. Ο άντρας είναι το είδωλό της στον καθρέφτη της αντιπαράθεσης. Μπορεί και θέλει να τον ταπεινώσει, να τον βασανίσει, να τον βιάσει, να τον εξοντώσει, να τον πονέσει σε κάθε επίπεδο. Μπορεί και να το απολαμβάνει. Μόνο που αυτός ίσως και να είναι αθώος. Ίσως η ίδια να είναι το μόνο κτήνος στην προκειμένη περίπτωση. Ίσως τελικά ο περίφημος βιαστής της φίλης της να κατοικεί μέσα της. Κι ίσως αυτό ακριβώς να είναι και το ταλέντο του γιατρού που κανείς δεν ξέρει τις προθέσεις του. Να την φέρει αντιμέτωπη με όλα όσα μισεί, όλα όσα νομίζει πως αγαπά για να μπορέσει να δει τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι και να δολοφονήσει αντί του άλλου, του κάθε επικείμενου βιαστή, τον ίδιο τον φόβο της. Ένα τρελό και ανατρεπτικό παιχνίδι ρόλων ξεκινά και παράλληλα ένα παραλήρημα, όπου τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στο θύτη και το θύμα, ακροβατούν σε λεπτές και συχνά επικίνδυνες ισορροπίες.
Παίζουν: Αντώνης Αντωνάκος, Γιώτα Βόκαλη, Μαρουσώ Γεωργοπούλου